l'empreinte de nos pas toujours à rajeunir

Dans le brouillard des rues nous irons ostensibles

Sous les drapeaux fanés d'époques à venir

Le regard ennoyé d'étoiles invisibles

L'empreinte de nos pas toujours à rajeunir.

 

 

 

Roland MARX ; anthologie Flammes Vives 2005 - 1

vi foriris iam

Turmento, malbona turmento,
akompanas min,
turmento, malbona turmento …
Vi foriris iam,
mi ne scias …
kaj vi lasis min
kun ploro,
amo mia …
Turmento, malbona turmento,
vundas vi la animon mian.
Centoj da folioj fluge,
ĉirkaŭiras mian senton,
sekaj, kadukaj, sed vivaj
ŝajnas ili kara mia.
Turmento, malbona turmento,
min mortigas.

Angel Arquillos Lopez

Pri Esperanto - 4

ĉifoje - alia afero atingenda ! - vi ekzercu al kompreno parolojn ne nepre facilaj nek nepre klaraj, en videaĵoj ekzemple pli malpli bone registritaj, jen interesa sed beletra prelego de Humphrey Tomkin (kaj estas okazo konatiĝi, ne ne jam vi konas lin, kun tiu elstara prelegisto kaj klerulo de Esperanto, usona universitatano, specialisto de shakespeare) 

*

Do, se vi ne ĉion komprenas, reaŭskultu ĝis vi povos perkrajoni ĉion sur papero, montrante, ke vi bone komprenis !

kaj ĉisube poemo aktuala, plurmaniere .... ni esperu, ke por ni la venonta jaro ne estos simila je 1940 ...

http://donh.best.vwh.net/Esperanto/Literaturo/Poezio/kalo...

vi estas en profunda aĝo

Vi estas en profunda aĝo,

ĉar vi nur plendas

pri l'homoj junaj

kaj viaj faltoj sur la vizaĝo.

Vi estas en profunda aĝo,

ĉar vi suferas

pro viaj kruroj

kaj kurboformo de via dorso

kaj viaj paŝoj

kaj viaj vortoj.

Vi estas en profunda aĝo,

kaj via vojo

jam ne plu longas,

ĉar via celo alproksimiĝas

kaj per la fingroj

vi preskaŭ tuŝas

la finan revon,

kiu nomiĝas

glora ĉielo.

 

(Angel Arquillos 15-3-2014)

 

nous n'auront plus jamais notre âme de ce soir

"Nous avons tous les jours l'habitude de voir
Cette route si simple et si souvent suivie,
Et pourtant quelque chose est changé dans la vie,
Nous n'aurons plus jamais notre âme de ce soir...   " (Anna de Noailles)                          

 

*

a dormir una noche en el campo

Juana de Ibarbourou, poétesse Uruguayenne du début du siècle :

---

ESE CARRO DE TRIGO

Me ha quedado clavada en los ojos
la visión de ese carro de trigo
que cruzó rechinante y pesado
sembrando de espigas el recto camino.

¡No pretendas ahora que ría!
¡Tu no sabes en qué hondos recuerdos
estoy abstraida!

Desde el fondo del alma me sube
un sabor de pitanga a los labios.
Tiene aún mi epidermis morena
no sé que fragancias de trigo emparvado*.

¡Ay, quisiera llevarte conmigo
a dormir una noche en el campo
y en tus brazos pasar hasta el día
bajo el techo alocado de un árbol!

Soy la misma muchacha salvaje
que hace años trajiste a tu lado.

Juana de Ibarbourou

* emparvado: répandu à terre en vue du battage au fléau
* pitanga

joies fondamentales, joies d'une civilisation, perdues, et qui ne reviendront plus jamais

 

une profonde pensée d'Eugène Cioran : « Un patrimoine bien à nous : les heures où nous n’avons rien fait …. Ce sont elles qui nous forment, qui nous individualisent, qui nous rendent dissemblables » (Eugène Cioran)

 

nekomparebla momento

Bela momento por amori

kaj por ami kun kontento.

Bela momento por alvoki

Afroditon, la diinon de l'pasio

kaj la sento.

Bela moment' kaj grava evento

por doni sin al diboĉad'

kaj la peko.

Senaverte, sen konsento de l'racio,

ni kunsidas ĉi vespere

sub arĝenta luma luno

kun botelo de pasia flava vino.

Nekomparebla momento

por amori kaj por ami kun kontento,

ĉe la brizo de la maro

kaj la sensona silento.

 

 

Angel Arquillos-Lopez 9-11-2013

 

un être humain c'est un "monstre de complexité

«  .. un enfant de 8 ans qui, si on lui demande ce qu’il veut faire plus tard, répond qu’il veut vendre des bouchons, est déjà si complexe qu’on s’y perd. »
(Henry de Montherlant)

« L’homme … qui a vécu, et vécu avec intelligence, ne peut être qu’un « monstre de complexité. Mais il la cache d’ordinaire, car sa complexité, mieux connue, le rendrait insupportable au monde. »

(id)

la vie n'est rien

(Chateaubriand quand, jeune, il franchit les Alpes) :

Pour la première fois, quand, rempli d'espérance,
       Je franchis vos rempart
Ainsi que l'horizon, un avenir immense
     S'ouvrait à mes regards

 

(Chateaubriand - Stances - 1822)

  

bien sûr tout est faux, il n'y a ni vie ni avenir, et celui-ci est vide, et ne laisse rien, c'est tout des phantasmes

  

«  … aucune vie, aucun instant d’aucune vie ne saurait tenir les promesses dont j’affolais mon cœur crédule. » (Simone de Beauvoir)

image de notre vie

Mia kateno

 

Ĉio silentas,

triste noktiĝas.

Mia kateno, tro multe pezas,

kaj mi tristiĝas.

En mia ĉelo, malgranda truo

estas la pordo de entrudiĝanto:

malgranda muso,

kiu, ĉiutage,

manĝas maltrankvile,

ĉiujn restaĵojn.

Mi ne komprenas,

kial ĝi foriras,

kiam mi volas tuŝi karese

ĝian dorseton.

Mi koleriĝas, ĉar ĝi kuretas

kaj malaperas,

kaj mia menso,

denove nervas,

kaj mi sekigas,

per naztuketo,

varman larmeton

kaj post momento

mi endormiĝas.

Ĉi rakonteto,

ĉiam okazas,

kiam noktiĝas,

kaj vento haltas

kaj mi rigardas

kun granda sento,

mian katenon.

 

Angel Arquillos Lopez - 2013