mi ne plu havas esperon de nova vivo

Mi perdis mian animon,

ĝi foriris dum la dormo,

kaj pro bru' de granda ŝtormo

mi ne aŭdis ĝiajn paŝojn.

 

Tamen mi daŭre vivadas,

kaj sentas al mia koro,

kiu malrapide sed kun forto

ĉe mia brusto batadas.

 

Mi perdis mian animon,

eble ĉar mi ne plu havas

esperon de nova vivo,

sed mi tute ne bedaŭras...,

 

ĉar sen animo la vivo

estas afero normala.

Mi havas plurajn amikojn,

kiuj tra la mond' vagadas

kun espero, sed kun timo

pro la minacoj konstantaj.

kie estas la paseo ?

Kiu vokas min

de l'pasinteco?

Mi la vortojn

ne distingas,

embarasita mi estas

kun mia mens'

kortuŝita,

ĉar mi sidas

sur la kanapo de l'vivo

meditante

pri malĝojo

kaj feliĉo,

sed la voĉo

de l'pasinto

daŭre vokas

kun insisto

kaj petegas mian helpon.

Kion fari?

Kie estas la paseo?

Kie estas la mistero?

Mi tre solas

sur la kanapo de l'vivo,

mi deĵoras

kaj atendas la momenton,

retrovi la pasintecon

kaj rekuperi la vivon.

 

Arquillos februaro 2017

mi tre solas sur la kanapo de l'vivo

Kiu vokas min

de l'pasinteco?

Mi la vortojn

ne distingas,

embarasita mi estas

kun mia mens'

kortuŝita,

ĉar mi sidas

sur la kanapo de l'vivo

meditante

pri malĝojo

kaj feliĉo,

sed la voĉo

de l'pasinto

daŭre vokas

kun insisto

kaj petegas mian helpon.

Kion fari?

Kie estas la paseo?

Kie estas la mistero?

Mi tre solas

sur la kanapo de l'vivo

mi deĵoras

kaj atendas la momenton

retrovi la pasintecon

kaj rekuperi la vivon.

 

Arquillos februaro 2017

du tre trafaj poemoj

kiuj metas onin en marojn da meditadoj

« Soleco havas dornojn [tio facile kompreniĝas, mi pensas]
Mi tre amas la solecon
ĉar ĝi similas al rozoj. »
(Angel arquillos)
ne nur pro la dornoj, soleco estas stato kie eblas flari parfumojn de aĵoj ne flareblaj alimaniere,.
Do ankaŭ mi povas diri tiun poemon

 

) ankaŭ :
« Sub olivarb'
amoras mi
kun mia am' »
(Angel arquillos)
videblee ĝi ne aludas al vera amorado (kvankam tio estas bona kaj laŭdinda ! Mi tre ŝatas kaj alte metas lian poemon « Bela momento ») sed estas ludo kun la am' , ia Valery-a eble, la am' kiun povas naski la vido de folioj de olivarbo, aŭ simila loko. Speco da pleneco kaj transcendo de amo.

 

 

al mia filineto

Al mia filineto

 

Vi ja forpasis

kaj mi kun peno trapasis

la barieron de l'tempo.

Mi triste ploras,

ĉar via korpo...

sub blanka ŝtono

ripozas.

Aŭdas mi kiel la morto furoras,

kaj ekde nun mi tre solas

kaj sur la grunda tombejo

kie regas nur mistero

mi vin memoras

kaj per senlimaj larmetoj

mi malsekigas la teron

kie burĝonoj ekfloras.

 

 

Arquillos 24-10-14

ma réponse c'est ça

Mi ŝatus trovi vorton

vorton simplan

vorton ĉionenhavan

vorton kiun vi

— kaj ĉiuj aliaj —

tuj komprenus

kaj ekĝojus pro ĝi

Mi ŝatus trovi vorton

kiu alportus ģ̂ojon en vian koron

kanton al via orelo

ridon sur vian vizaģ̂on

Mi ŝatus trovi vorton

vorton simplan kaj ĉionenhavan

 

 

« rericevi » !

sun' kaj luno en sama ĉielo

La Suno kaj la Luno

 

La Sun' sin banas

kun trankvil'

ĉe l'fora horizont'

dum la koketa Lun'

ŝminkas sin

kun arto kaj graci'.

Alvenas la vesper'

plenplena je mallum'

kaj la misteraj ombroj

ĉirkaŭas al la Lun'.

Mi miras la belecon

de tiu renkontiĝo

kaj ĝuas en silento...

 

Arquillos 11-1-15

ĉio bluas

Ĉio bluas

 

Vidu kiel bluas la ĉielo.

Nuboj blankaj ne plu estas

kaj la reĝa suno brilas

kaj la tempesto forestas.

Vidu, kara, kiel belas

la horizonta linio

kaj la senfina mistero

de la nevidebla dio.

Vidu la boaton liliputan

alvenanta, ĝojoplena

kun ĥimeraj pasaĝeroj

sur la blua mar' serena.

Viaj okuloj bluas

kiel la bluo ĉiela

kiel ĉi blua rakonto

kaj la dio nevidebla.

 

Arquillos 7-1-13

burĝonoj kun granda tristo

Mi kaj mia tristo
 
Mia trist' havas radikojn,
ĉar mi vidas kun ĉagreno
burĝonojn kun granda tristo
ĉe mia trista ĝardeno.
Mi havas urĝan bezonon
amikiĝi kun feliĉo
kaj rekuperi la gajon
en ĉi momento de l'vivo.
Mia domet' ja malfermas
por gastigi geamikojn,
tie mi kun granda sento
kunvivas kun mia tristo.
Mi bezonas la matenojn
por mildigi mian timon,
kaj forigi la tenebrojn,
ĉar la nokt' ne havas finon.
Tristaj noktoj, vivo trista,
por mia perdita animo,
kiu flugadas senhalte
ĉirkaŭ la domo de l'tristo.
 
Arquillos 3-12-14

post lego de D-ro Jourdan

ĉu mi estas tiel nun ? ....
mi ne scias

 

Mi serĉas trankvilon

Tra vasta kaj senfina paradizo

plena de floroj diversaj

kun aromoj fantaziaj,

mi promenas

ĝis la fin' neimagebla,

kie la melankoli'

jam ne plu estas.

Konvinkita, sed kun timo

mi pretendas

renaskiĝi, mia Dio!

Eble mi pravas

aŭ bedaŭrinde,

kial ne?

mi tute eraras,

sed mi ne haltas,

ĉar aromoj de floroj diversaj

min akompanas

kaj antaŭsento de la fin' neimaginebla

proksime staras

kaj mia timo

kaj la malfido

kun nigra fumo malaperas

kaj pro tio,

tra ĉi vasta kaj senfina paradizo

mi ĝojoplenas.

 

Arquillos 29-08-14