post lego de D-ro Jourdan

ĉu mi estas tiel nun ? ....
mi ne scias

 

Mi serĉas trankvilon

Tra vasta kaj senfina paradizo

plena de floroj diversaj

kun aromoj fantaziaj,

mi promenas

ĝis la fin' neimagebla,

kie la melankoli'

jam ne plu estas.

Konvinkita, sed kun timo

mi pretendas

renaskiĝi, mia Dio!

Eble mi pravas

aŭ bedaŭrinde,

kial ne?

mi tute eraras,

sed mi ne haltas,

ĉar aromoj de floroj diversaj

min akompanas

kaj antaŭsento de la fin' neimaginebla

proksime staras

kaj mia timo

kaj la malfido

kun nigra fumo malaperas

kaj pro tio,

tra ĉi vasta kaj senfina paradizo

mi ĝojoplenas.

 

Arquillos 29-08-14

les êtres "inéduqués et inéducables" qui "ne pouvaient pas faire autrement" de Michel Terestchenko, Jean-Jacques Crévecoeur et ... un poème en espéranto

pri poemo de la nova granda poeto de Esperantujo Angel Arquillos Lopez. Unue jen la poemo

La komenco de la fino

 

Ni saltu nun trans la baron

ĉar restadi ĉe la limo

estas malkuraĝa ago

kaj komenco de la fino.

 

Energie ni batalu,

ĉar energiaj ni estas

kaj se kuraĝe ni agas

niaj timoj ekforestas.

 

Por repreni la memfidon

ni forviŝu la malbonon

ĉar rapidas nia mondo

tra la punkto de la fino

 

la danĝeron ni ne timu

batalante kun kuraĝo

elingiginte la glavon

kaj kun ŝildo ĉe la brako.

 

Por transsalti tiun baron

kun espero ni luktadas,

ĉar feliĉo multekostas

kaj ni faris jam la pagon.

Arquillos decembro 2019

(encore un poème à apprendre par coeur, essayez !)

Voilà, regardez cette interview de jean-Jacques Crévecoeur, c'est un des grands moments de l'humanité (oui,  vous savez,  nous sommes en plein dans un noeud de l'histoire de l'humanité  comme 40-45)

(la page :https://www.francesoir.fr/opinions-entretiens/le-defi-de-... )

et écoutez ce qu'il dit à la 7ème minute

"je ne peut pas imaginer survivre dans un Etat totalitaire sans avoir fait quelque chose Et à partir du moment où j'ai fait ce choix de risquer de me faire tuer (par Big Pharma pesez à ce qui est arrivé à Claire Séverac, et récemment à Brandy Vaughan, etc, etc) la peur m'a quitté, et la peur ne m'a jamais revisité depuis lors"

tiu sinteno unue pensigis min pri la tezo de Michel Terestchenko en "Un si fragile vernis d'humanité", libro kiun mi tre ŝatas, kaj plurfoje relegis, kaj poste, alvenita al ĉi-tiu frazo, al liaj du versoj !

Et non seulement Magda Trocmè l'était, mais aujourd'hui, insulté dans sa camionette gelée, Giuseppe Belvedere aussi est de cette trempe.

écoutez aussi ce que Jean-Jacques Crévecoeur dit minute 18-19. c'est ce  qu'a dit aussi  Catherine Baker : "La seule lutte profondément utile à mener, ce n'est pas contre l'autorité, mais contre la soumission. Là seulement, le pouvoir, quel qu'il soit, est perdant".
Méditez bien ça, et surtout pratiquez -le !

Heureux (heureux , c'est une façon de parler, car ça cause de grandes souffrances parfois) ceux qui ont toujours été comme ça dès leur petite enfance, dès l'âge où on les tenu pour leur percer leurs dents de force. Et qui le sont restés.

 

eh oui ! il y a deux sortes de gens les gens « DEGEULASSES » (comme ceux qui nous gouvernent par exemple, ou les journaputes qu’ils emploient) et les gens humains et courageux comme Dieudonné
https://odysee.com/@leR%C3%A9veildesMoutons:b/entretien-a...
Lisez « un si fragile vernis d’humanité » de Michel Terestchenko il en parle très bien, de ces gens « inéduqués et inéduquacles » qui sont les seules sources des actes moraux, tels Giuseppe Belvedere (d’ailleurs j’aimerais bien savoir ce qu’il est dvenu par les temsp qui courrent ?)

 

 

Tiel estas la vivo

Tiel estas la vivo

Ŝi tiom laboris en la vivo,
ke ŝia korpo nun malfortiĝas,
ŝia vizaĝo paliĝas
kaj ŝiaj ostoj rompiĝas.
Tiel estos nia fino:
kelkaj solaj, sen amikoj
aliaj kun familio,
sed kun foresto de amo,
ĉar tiel estas la vivo.

Arquillos aprilo 2017

mi tre solas sur la kanapo de l'vivo

Kiu vokas min

de l'pasinteco?

Mi la vortojn

ne distingas,

embarasita mi estas

kun mia mens'

kortuŝita,

ĉar mi sidas

sur la kanapo de l'vivo

meditante

pri malĝojo

kaj feliĉo,

sed la voĉo

de l'pasinto

daŭre vokas

kun insisto

kaj petegas mian helpon.

Kion fari?

Kie estas la paseo?

Kie estas la mistero?

Mi tre solas

sur la kanapo de l'vivo

mi deĵoras

kaj atendas la momenton

retrovi la pasintecon

kaj rekuperi la vivon.

 

Arquillos februaro 2017

kie la profundo grandas

La granda lago

 

Kun granda timo mi naĝas

sur tre vasta blua lago,

malgraŭ ke min ja timigas...

la mistera profundaĵo

kaj la malhela vespero

kaj la konstanta soleco

kaj via longa silento

pro mia nova fiasko.

Mi naĝas dum ĉe la bordo

atendas mia ĉagreno

prizorgante la vestaĵojn

makulitajn de malbono.

Mi naĝas, ĉar la mensogo

per ĝiaj faŭkoj venenaj

kontraŭ mi la tutan tagon

ridetante faras mokon.

Mi naĝas nun kun la kalmo

kun granda tim', sed kun zorgo

ĉar mi timas la mallumon

kaj la glacian malvarmon.

Kia granda timo, Dio

naĝi sola sur la lago,

kie la profundo grandas

kaj eterniĝas la grando.

 

(ankaŭ tiu profunda poemo de Angel Arquillos Lopez indas estis parkerigita !)

kiel erinaco

et celui-ci j'aurais pu l'écrire à mon compte :

kiel erinaco

Kvazaŭ erinaco mi estas,

pro timego

buliĝinta,

kaj pro ega nefidemo

ĉe veprejo mi kaŝiĝas.

Nur ĉe foriro  de l'suno,

kiam la steloj ekbrilas,

mi kuraĝas,

sur piedoj,

alveni ĉe la marĝenoj

kie la vivo trankvilas.

 

Arquillos junio 2017

ĉu komenco de la fino au fino de la komenco ? ĉiuokaze 'stas mia nuna vivo, krom la maro

 

La maro serenas dum ĉe la horizonto droniĝas reĝo, kaj sur la boatoj flugadas mevoj kaj muta venteto karesas la ŝvitajn vizaĝojn de maristoj kaj banistoj kaj delfenojn. Estas la komenco de la fino aŭ fino de la komenco, ĉar la vivo daŭras. Mi dormemas.

 

Angel Arquillos marto 2020

nova poeto aperis en esperantujo ! Angel Arquillos Lopez

(tri   poemaroj   jam  aperis   (legu ilin !)  ,   baldaŭ  kvara,    eĉ    pli bona,     aperos.)

 

Poemoj

 

Inter poem' kaj poemo

mi enmetas vian nomon

kaj amindajn memoraĵojn

kaj petalojn de mil rozoj.

Kvazaŭ magia trezoro

centojn da versoj mi gardas

interne de mia koro,

kaj sensaj kisoj ne mankas.

 

 

Ĉiuj kontraŭ mi

 

Ĉiuj kontraŭ mi leviĝas

vidante min sendefenda,

ĉar eble, neniu scias

kion mi vere pretendas.

 

Arquillos februaro 2020

 

 

Kiel niaj

 

Falinta branĉo ruladas

sur trotuaro larĝa,

malrapide, laŭkaprice de la vento

aŭ pro juna piedo...

kiu ĝin petole batadas.

Ĝi falis hazarde el arbo maljuna,

kiel niaj haroj blankaj,

kiel niaj fortoj lacaj,

kiel niaj malsukcesoj...

Malrapide ĝi ruladas

inter la pasantoj,

sed temas pri simpla branĉo

frakasita

aŭ simple deŝirita,

mi ne scias,

ĝi ruladas kaj baldaŭ

en iu ajn momento,

balaisto ĝin delevos

kaj en strat-rubujon...

tuj ĝin metos.

 

Arquillos junio 2017

 

 

ni grandaĝas

Ni grandaĝas

 

Ni ja grandaĝas,

kion vi pensas pri tio?

Ni jam faris longan vojon

kaj nia vivo

kuniras kun la doloro

kaj la forto tute mankas

ho, mia Dio!

Ni grandaĝas kun rapido

kaj sen rimed' ni trairas

tra longa vojo

tute semita per dornoj

kaj rubaĵoj kaj obstakloj

kaj multaj truoj.

Ja kun helpo de bastono

ni moviĝas per klopodo

sub ŝtorm’ malbona,

kiam la tago finiĝas

kaj naskiĝas nova nokto

tute malhela,

je frostaj ombroj plenplena,

apatio kaj deprimo.

Ho, mia Dio!

ni grandaĝas kaj la vivo

per mansigno nin adiaŭas.

 

Arquillos februaro 2020

le Beaudelaire espérantiste

Korbato

 

Korbato vekis min

Kaj sono de ĥorloĝ'

daŭre bruliganta

de nun turmentas min.

 

Arquillos januaro 2020