notre société est en train de devenir PIRE que celle décrite par Orwell !!!! et personne ne réagit !!!!!

 

http://www.nouvelordremondial.cc/2014/01/30/lue-a-un-plan...

plus le fameux projet INDECT de cette mafieuse Union "Européenne", plus, plus, plus

 

 

là en France on est maintenant totalement sortis de l'Etat de Droit ...

Conférence d’Alain Soral à Marseille : "Vers l... par ERTV

Forfaitures, manières de gangsters mafieux, procédés mensongers dignes de l'URSS de Brejnev, etc. Et pendant ce temps-là le gouvernement au service du grand capital fait tout pour pomper de l'argent des poches des travailleurs, et même d'une partie des classes moyennes, pour l'envoyer dans celles des banquiers et des européistes ! on est en pleine lutte des classes exacerbée, "ils ne se cachent même plus" comme disait MC Solaar.

commentaire qui dit tout - toujours le trio Capitalistes/Pouvoir/Police - est-ce que l'humanité sera un jour débarassée de ces chancres ?

 en commentaire à cette info

http://www.20minutes.fr/economie/1269267-20140103-cambodg...

"POLICE...encore POLICE...toujours POLICE. Une prison trouve toujours des gardiens.
60 € par mois de travail (de combien d’heures, ? )...si pas content...POLICE. Le Commerce rend fou ! Les investissements capitalistes rendent fou ! Le Pouvoir rend fou ! Voilà qui rappelle les Soyeux de Lyon...Eternelle histoire avec ses péripéties connues d’avance et son triplet Mercantis/Pouvoir/Police ; son lot de révoltes et son corollaire, le bain de sang. Et tout ça pour des teeshirts à deux balles (dans la peau...) Ils ne se lasseront donc jamais d’échanger de l’argent contre des vies humaines messieurs les vampires ? Il faut absolument qu’ils pourrissent la vie des gens, partout ? La quiétude, la prospérité des autres leur sont insupportables ? Il leur faut des esclaves à tout prix ? Est-ce que l’humanité sera un jour débarrassée de ces chancres pour qui une vie n’est rien ? Que le sang qui a coulé ce jour-là retombe sur leurs têtes"

nous sommes dans une société qui a oublié ce que signifie pleurer

*

*

c'est ça l'amour

Ci-dessous dans un forum le témoignage de quelqu'un qui
pleure son chien mort, en disant:

"Elliot, mon petit ange, je t'aime, tu me manques, je te demande pardon. J'ai hâte de te rejoindre."

Ne riez pas! il (ou elle?) a raison; c'est ça l'amour,  c'est ça une âme,
c'est ça la vie.

http://outre-vie.forumactif.com/ftopic1893.retrouve-t-on-...

comment les larbins tentent de faire taire la vérité le bon sens et l'humanité

*

 Le décalage entre le traitement dans les médias et la réaction des citoyens est très significatif. L'écart entrer les "puissants" et la population devient abyssal, le décalage est aussi grand ici qu'en Egypte, en Turquie ou au Brésil. L'aveuglement ne paie pas en politique.

*

article incontournable

sur le blog "resurrection" :

http://resurrection.over-blog.net/article-10803635.html 

remarquez, celui-là ausi : http://www.jacques-lacaze.com/article-actualites-11865762...

 

et
Autre article incontournable !

un sujet on ne peut plus d'actualité, il faut démonter les sophismes par les ques "on" cherche à nous culpabiliser et nous manipuler, et nous soumettre, et reansformer en veaux biens soumis et expoitables à merci

http://resurrection.over-blog.net/article-10574284.html

en fait tout ce blog est interessant, ET les blogs cités en lien dans la colonne de gauche ! (ça manque d'émoticones sur hautetfort ! quand est-ce qu'ils vont en mettre ?) 
et ce blog-ci aussi : http://un-dollar-par-jour.over-blog.com/article-5782215-6.html

la plej romantika renkonto - Traduction en Espéranto d’un texte Fondamental de Curzio Malaparte sur la morale

"De ĝi, multe pli ol de la homoj, kun ilia kulturo, kun ilia gloramo, lernis mi, ke moralo estas senutiliga, ke ĝi estas al si mem sia celo, ke ĝi ne nur intencas savi la mondon (ne nur savi la mondon !) sed nur ĉiam elpensi novajn pretekstojn al ĝia neprofitemo, al ĝia libera disvolviĝo mem. Renkonto de iu homo kaj iu hundo ĉiam estas renkonto de du liberaj mensoj, de du specoj de digneco, de du senutiligaj moraloj. La plej senutiliga kaj plej romantika renkonto."

---

jen (unua beletra teksto de mi esperantigita, en 2001) paĝo de Curzio Malaparte pri sia hundo FEBO, kiu akompanis lin dum liaj jaroj da ekzilo kaj malliberigado (far la tiama faŝisma registaro itala). Tiu korŝira teksto, krom sian ravigan belecon, kunportas al ni gravegajn instruojn, kaj pri la hundoj, kaj pri kio estas moralo.

FEBO

« . . . mia hundo Febo, kiun mi estis akceptinta malsatmortantan sur la plaĝo Marina Corta , en insulo Lipari, kiun mi estis fleginta, nutrinta, vartinta en mia morta domo en Lipari, kiu estis mia unika kunulo en la daŭro de tiuj ekzilaj jaroj en tiu trista insulo, tiom kara je mia kor’ !

Neniam amis mi virinon, fraton, amikon tiel, kiel mi amis Febon. Ĝi estis hundo tiel, kiel mi. . . . Tiu estis nobla estulo, la plej nobla estulo, kiun mi iam ajn renkontis dum mia vivo. Ĝi estis el tiu rara kaj delikata familio de leporhundoj, ĝisvenintaj el la bordoj de l’Azio kune kun la unuaj ioniaj migradoj, kaj kiujn la Lipari-aj paŝtistoj nomas cerneghi. Tiujn-ĉi hundojn la helenaj skulptistoj skulptis sur la bareliefoj de la tomboj. « Ili forpelas morton », diradas la Lipari-aj paŝtistoj.

Ĝia felkoloro estis luna, roz- kaj or-kolora, la koloro de l’luno sur la maro, koloro de l’luno sur la malhelaj kaj glimaj folioj de l’citronujoj kaj oranĝujoj . . . Ĝi estis de la koloro de l’luno sur la helena maro de Lipari . . . La koloro de la morta luno, iom da tempo antaŭ l’matenruĝo. Mi nomadis ĝin Lunhundo.

Ĝi neniam malproksimiĝis de mi. Ĝi min sekvis kiel hundo. Mi jes diras, ĝi min sekvis kiel hundo. Ĝia ĉeesto en mia mizera domo Lipari-a, senĉese vipita de l’vento kaj maro, estis mirinda ĉeesto. Dumnokte la varmeta brilo de ĝiaj lunaj okuloj lumigis mian nudan ĉambron. Ĝi havis la okulojn iel palbluaj tiel, kiel la kolor’ de la mar’, ĉe la kliniĝanta lun’. Ĝian ĉeeston mi sentis tiel, kiel tiu de ombro. Ĝi estis kiel la respegulaĵo de spirito mia. Sufiĉis ĝia helpa ĉeesto, ke mi ritrovis tiun malestimon je la homoj, kiu estas la precipa kondiĉo de la trankvilo kaj saĝeco en la homa vivo.

De ĝi, multe pli ol de la homoj, kun ilia kulturo, kun ilia gloramo, lernis mi, ke moralo estas senutiliga, ke ĝi estas al si mem sia celo, ke ĝi ne nur intencas savi la mondon (ne nur savi la mondon !) sed nur ĉiam elpensi novajn pretekstojn al ĝia neprofitemo, al ĝia libera disvolviĝo mem. Renkonto de iu homo kaj iu hundo ĉiam estas renkonto de du liberaj mensoj, de du specoj de digneco, de du senutiligaj moraloj. La plej senutiliga kaj plej romantika renkonto.

. . .

Tiu estis la plej kara inter miaj fratoj, mia reala frato, tiu, kiu perfidas ne, tiu, kiu humiligas neniam. La frato kiu amas, kiu helpas, kiu komprenas, kiu pardonas. Nur tiu, kiu suferis longajn jarojn da ekzilo en sovaĝa insulo, kaj , revenante inter la homojn, vidas sin evitegita tiel, kiel leprulo far ĉiuj tiuj, kiuj, iam, kiam estos mortinta la tirano, mienos kiel herooj pri l’libereco, nur ĉi tiu scias, kion povas esti hundo al homa estaĵo.

. . .

Tiu estis malgaja hundo seriozokula. Ĉiuvespere ni restadis longajn horojn sur la alta ventoplena sojlo de mia domo rigardantaj la maron. . . . Ni rigardadis la maron, flarante amaran odoron de l’salo, fortan kaj ebriigan odoron de la oranĝujoj, odoron de la kaprolakto, de la juniperaj branĉoj fajrigitaj en la fajrejoj, kaj tiun varman kaj profundan odoron virinan, kia estas la odoro de la Sicilia nokto, kiam ekaperiĝas la unuaj steloj pale el la fono de l’horizonto.

Kaj iutage oni kondukis min, manojn katenitajn, de Lipari en alian insulon, kaj de tie, post longaj monatoj, Toskanion. Febo sekvis min demalproksime, kaŝiĝanta malantaŭ la anĉovoplenaj bareloj kaj ŝnuregaro sur la ferdeko de Santa Marina, la malgranda vaporŝipo, kiu ĉiusemajne veturas de Lipari Napolon, kaj inter la fiŝ- kaj tomat-plenaj korboj sur la motorboato, kiu veturadas ire kaj returne inter Napolo Iskia kaj Ponza. . . . Mi po foje retrorigardis por vidi, ĉu Febo sekvas min, kaj mi vidadis ĝin laŭtanĝi la murojn, la voston kuntiritan inter la kruroj, en la Napolaj stratoj, de l’Immacolatella ĝis Molo Beverello, kun ravigan malĝojon en ĝiaj helaj okuloj.

En Napolo, malsupreniĝante inter la karabenistoj la strato Partenope mi vidis du virinojn alproksimiĝantajn je mi ridetante : ili estas S-ino Benedetto Croce kaj Minnie Casella, l’edzino de kara mia Gaspare Casella. Ili salutis min per la patrineca gracieco de la italaj virinoj, ŝovis florojn inter miaj mankatenoj kaj la manartikoj, kaj S-ino Croce petis al la karabenistoj , ke ili min konduku ien por manĝi. Mi estis nemanĝinta de du tagoj.

« Almenaŭ igu lin piediri ĉe la ombro », diris S-ino Croce.

Estis monato junio, kaj la suno frapadis al mi sur la kapon kiel per martelo.

« Dankon, mi bezonas nenion, mi diris, mi nur deziras, ke vi donu al mia hundo ion por trinki.“

Febo estis haltinta kelkajn paŝojn disde ni, kaj rigardegis la vizaĝon de S-ino Croce per preskaŭ suferiga intenseco. Estis la unua fojo, ke ĝi estis vidanta la vizaĝon de l’homa bonkoreco, de la kompato kaj de la afableco virinaj. Longtempe ĝi flaris la akvo, antaŭ ol trinki. Kelkajn monatojn poste mi estis translokigita Toskanion, en Lucques. Oni enkarcerigis mi en la malliberejon de tiu urbo, kie mi restis longtempe. Kiam mi eliris el ĝi inter gardistoj, estonte kondukata al mia nova punekzilloko, Febo estis atendanta antaŭ la pordo de l’malliberejo, malgrasa kaj kotokovrita. ĝiaj helaj okuloj glimis je ia abomeninda mildo.

(tiun tezon pri moralo oni trovas ankaŭ centre en la analizoj de Zygmunt Bauman)

relire les revues des années 30

Comme j'ai dit, j'ai des collections entières de revues d'entre-deŭ guerre (et des livres aussi, tels cette petite brochure éditée en 1935 (oui, oui 1935 !) et intitulée "C'est Pétain qu'il nous faut"), on y découvre des faits ou des photos très interessants, des propos aussi.

Voici ci-dessous quelques phrases extraites d'un article paru le 1^er mai 1930 dans une revue intitulée « VOYAGES à travers l’actualité mondiale » sous le titre

« La situation aŭ Indes »

J'ai longtemps hésité entre deŭ options: ou bien j'y ajoutais toute une série de commentaires narquois, d'ironie socratique, de comparaisons avec la réalité du temps, de questions, mais ça aurait risqué de noyer le texte d'origine, (par moment chaque mot mérite d'être décortiqué), ou bien je le laissait comme ça, "brut de décoffrage".

J'ai finalement choisi la deŭième. Voilà:

....

 

L’Angleterre ne se fait aucune illusion sur la gravité de la menace. Mais, fidèle à sa tradition, elle ne saurait admettre que les lois, à la faveur de l’agitation, fussent violées, et méconnus les droits de la Grande-Bretagne sur l’Inde, à laquelle elle a donné la paix et la prospérité.

 

….

 

La jeunesse des écoles est naturellement à la tête des défilés et cortèges. Elle anime les meetings par ses argumentations passionnées et, dans le compte-rendu que nous donne la presse anglaise de leurs discours et de leurs manifestes, nous retrouvons ces attaques contre l’impérialisme blanc, ces affirmations sentimentales qui ne se soucient pas des faits, toute une phraséologie révolutionnaire à laquelle nous ont accoutumés, depuis quatre ans, les évènements de Chine. Derrière ces intellectuels, fort capables de payer de leur personne pour la diffusion de leurs idées, il y a les millions d’hommes, de femmes, de toutes castes, que les doctrines de Gandhi ont longuement travaillés et chez qui le nationalisme n’est encore qu’à sa forme primaire : la xénophobie.

 

…..

 

Une agitation naquit qui ne trouva pas d’aliment auprès des masses, que le bien-être consécutif à une excellente situation financière éloignait des soucis politiques.

 

….

 

« Notre vice-roi est un peu trop orienté vers la Métropole où le vent souffle au libéralisme. Ici c’est un mot néfaste. Il ne saurait être question que de fermeté, cette fermeté tutélaire que vous avez su employer à l’égard des berbères et des arabes.

 

….

 

Les masses sont chauffées à blanc par les discours. Une hystérie collective anime les auditoires. Et un beau jour, les plus couards se découvrent une âme de martyrs, se jettent sur les baïonnettes et les mitrailleuses. Et alors c’est la catastrophe. On ne sait plus quand l’affaire s’arrêtera.

 

- Certes, c’est là le risque de la longanimité. Pour des peuples si différents de nous, qui ne nous connaissent qu’avec les attributs de la force illustrant ceŭ de la puissance, la patience est une faiblesse et le signe de la crainte. Ah ! s’il ne tenait qu’à nous, nous qui sommes de vrais amis des peuples soumis à l’empire et qui, parce que nous les connaissons, voulons les sauver malgré eŭ, nous saurions prendre les mesures de rigueur qui frappent de stupeur et, au prix d’un peu de sang, garantissent l’avenir.

 

….

 

- Il y aura cependant en Europe des esprits de qualité qui sentiront bien que vous défendez alors l’Europe même, sa civilisation, son génie.

 

- Ouais ! le beau billet ! Mais nous vaincrons néanmoins parce que nous n’avons pas fini de jouer notre rôle »

 

….

 

Nous ne saurions nous désintéresser de ce qui se passe là-bas. Non pas seulement pour les résonances que l’agitation hindoue peut éveiller en Indochine, mais encore pour cette seule raison que l’Angleterre, soldat de l’Europe en Asie, mérite d’avoir pour elle l’approbation des nations blanches, conscientes de leurs destinées. Toutes les nations d’Europe qui ont choisi d’être, pour des races différentes, incapables de progresser par leurs propres moyens, des protectrices et des éducatrices, sont étroitement solidaires. Et l’ennemi qui les menaces toutes est celui-là même qui, par delà les montagnes du Pamir, nourrit, sous couleur de nationalisme, les appétits des populations de l’Inde.

the custom of drinking tea at doorsteps - la kutimo trinki teon sur pordoŝtupoj

"My castle has been demolished"

Hacer Foggo,

Buldozing roma settlement in Turkey for lŭxury investements 07/12/2009 - When the last house in Sulukule was bulldozed on 12 November, Gülsüm Bitirmiş, born in 1956, was crying out after her house, where she was born and raised, after her memories and her childhood: “my castle has been demolished”. Meanwhile, the officials of Fatih Municipality had already set off with their truck, loaded with her belongings, which would be put in the storage of the municipality. Later that week, the preparations for the construction of lŭxurious housings in Sulukule started.

The investor landlord, who would settle in the lŭurious housing with an underground parking garage to be built in, where Gülsüm Bitirmiş’s house used to be, probably supports “the expansion of Roma people out of Sulukule”. Likewise, the new owners of the shopping center to be built in where Asım Hallaç’s grocery store used to be before it was bulldozed, probably heaved a sigh of relief when this last Roma resident was displaced out of Sulukule.

Yet, Mr. Bayraktar, the president of Mass Housing Administration, had made promises for the realization of the alternative project and for the relocation of Roma people back to Sulukule. Bayraktar did not keep his promise and worse still, he made some remarks such as “the concern of Sulukule people is not housing”, “We created new rentable areas with the demolitions of gecekondus”. All of the houses in Sulukule, known as the second Roma settlement on earth, were bulldozed and turned into an empty space thanks to the cooperation of public authorities, which, all in all, ignored the human factor. Thousand years old Roma history has been destroyed.

"The patter of tiny feet"

After that Sulukule was turned into an empty land, it is not only the investors, who heaved a sigh of relief. Legitimized with discourses about “urban customs”, “urban culture”, “blighted area” and with that “a modern and "healthy" urban life is necessity”, “The laundry should not be hang out in the streets”, “people should not sit out at the doorsteps”, “people should not make music in the streets, weddings should not take place in the streets”, the demolitions in Roma neighborhoods – 300 houses in Sulukule, 240 in Küçükbakkalköy and 40 in Yahya Kemal Neighborhood- also comforted some “democrat” literate people, who are in love with Istanbul and lovesick for gated communities.

While the city is being rebuilt in line with their tastes and preferences, everything in the neighborhoods, where Roma people and urban poor used to live for years, was razed down by the bulldozers: the patter of tiny feet, the custom of drinking tea at doorsteps, tea houses and everything.


Là aussi il y a comme une différence de valeurs .....
vous avez dit "valeur" ?

 

TRADUKO EN ESPERANTO :

jen:
"Mia kastelo detruitas"
Hacer Foggo
Buldozi romaan setlejon en Turkio por luksaj investaĵoj
7/12/2009
Kiam la plejlasta domo de Sukule estis buldozita la 12-an de novembro, Gülsüm Bitirmis, naskiĝinta en 1956, elploris sian domon, kie ŝi estis naskata kaj edukata, elploris siajn memorojn kaj sian infaneccon: "mia kastelo detruitas". Dumtempe funkciuloj de la la komunumo Fatih jam estis foririntaj kun sia kamiono ŝarĝita de ŝiaj posedaĵoj, metotaj en la komunuma tenejo. Iom poste en la sama semajno preparoj por konstruado de luksaj apartamentoj en Sulukule komencis.
La investinta posedulo, kiu estis loĝonta tiun luksan apartamentaron kun subtera parkumejo konstuonta tie, kie la domo de Gülsüm Bitirmis estis, probable sutenas la "disvastigon de romaaj homoj ekster Sulukulen". Simile la ovaj posedantoj de la "shopping center" (butika centro) konstruota tie, kie la manĝaĵbutiko de Asım Hallaç estadis antaŭ ĝi estis buldozata, probable eligis spiron de senpezigo, kiam tiu lasta romaa loĝanto estis forpuŝita el Sulukule.
Tamen S-ro Bayraktar, la prezidanto de la "Administrejo pri Amasloĝado", estis faranta promesojn pri estiĝo de alternativa projakto and relokado de l'romaaj homoj returne en Sulukule. Batraktar ne plenumis sian promeson, kaj eĉ pli malbone li eligis tiajn rimarkojn kiaj "la zorgo de la homoj en Sulukule ne estas loĝado", ni kreis nun profitgajn terenojn pro la malkontruado de tiu domaĉurbo". Ĉiuj la domoj en Sulukule, konata kiel la dua plej granda romaa setlejo en la mondo, estis buldozataj per skrapmaŝinoj kaj tranformitaj al malplena spaco, danke al la kunlaboro de l'publikaj instancoj, kiuj preteratentis la homan faktoron. Romaan historion maljuna de mil jaroj estas neniigita.
"La klaketado de piedetoj"
Post kiam Sulukule iĝis malplenan terenon, ne nur la investistoj eligis spiron de senpezigo. Pravigita de frazoj pri "urbaj kutimoj" "urba kulturo" "kadukiĝanta kvartalo" kaj pri ke moderna kaj "sana" urba vivo estas necesa, "lavitaĵoj devus ne pendi en la stratoj", homoj devus ne sidi sur la domperonoj", "homoj devus ne muziki surstrate", "edziĝfestoj devus ne okazi en la stratoj", la malkonstruoj en romaaj kvartaloj - 300 domoj en Sulukule, 240 en Küçükbakkalköy kaj 40 en Yahya Kemal - igis senti sin pli komfortaj kelkaj "demokrataj", kleremaj homoj, kiuj sentas amon al Istambulo kaj fervoron por fermitaj setlejoj.
En la daŭro kiam la urbo estas rekonstruata kongrue kun iliaj gustoj kaj plaĉoj, ĉio en la kvartaloj, kie romaaj homoj kaj enurbaj malriĉuloj vivadis dum jaroj, estas forskrapigitaj de buldozoj : la klaketadon de piedetoj, la kutimo trinki teon sur porŝtupoj, teodomojn kaj ĉion.