reveno

La reveno

 

La ŝtonoj kuŝas sur siaj lokoj

nur pli rondaj

nur pli glataj

de la multaj pluvoj

la arboj kreskas sur la samaj lokoj

eble pli grandaj

ilia ombro pli vasta

pli da birdoj en iliaj branĉoj

la domoj la homoj la bestoj

ĉio estas kiel antaŭe

La homoj kun siaj voçoj

agrable afablaj

la domo kiu iam estis hejmo

la ŝtonoj kiuj iam sukcesis

transdoni sian varmon

al la nudaj piedoj

la arboj kies branĉoj

kutimis luli min

kiam mi tion postulis de ili

ne estas kiel antaŭe
Miaj pensoj estas for de ili

mia sopiro alie

fremde rigardas ilin miaj okuloj

la piedoj ne plu nudaj

ne povas senti la varmon de la ŝtonoj

nek la ŝtonoj povas rekoni mian paŝon

Franko Luin