le site qui a dit la vérité avant les autres

Pense-t-on parfois, il le faudrait ! – à toute cette civilisation, maintenant disparue des chemins de fer, ces milliers de kilomètres (dizaines de milliers de kilomètres) de voies de chemin de fer à travers l’Europe pendant un siècle (1880-1980) ces milliers de kilomètres de talus couverts de robiniers, d’autres milliers de coquelicots en fleurs (sans herbicide…), ces kilomètres de couloirs, de trains, où on pouvait fumer, baisser la vitre et regarder au dehors, discuter, ces milliers et ces milliers de compartiments, ces milliers d’enfants qui ont courus d’un bout à l’autre de milliers de wagons, il y avait infiniment plus de liberté à l’époque que dans notre étouffante, dictatoriale et Orwellienne société de flics patronaux et politiquement corrects, ces millions d’heures passées par des femmes à tricoter sur leur sièges, à jouer au cartes, car on avait le goût de vivre à l’époque, à discuter, car on était autrement plus sociables, ce monde immense d’équipements, de cabines d’aiguillage, de gares de triages, de dépots etc, etc, etc, (www.youtube.com/watch?v=xxvX3wX8rdE) tous ces milliers de cheminots toute cette société, toute cette culture, et les luttes politiques que ça suppose, cette classe (et les hommes, leurs vies, personnelles, leurs familles, leurs enfants), les grèves, les drapeaux rouges, les feux, et tous tous les moments de vies de tous ces voyageurs

pendant que peut-être au loin des milliers de gens ont écoutés pendant de milliers d’heures le bruit lointain d’un train qui roule.

Esperante : Ĉu homoj pensas, tamen oni devus ! - al tiu plena civilizo malaperinta de la fervojoj, tiuj miloj da kilometroj (dekmiloj da kilometroj !) de fervojaj reloj tra Eŭropo dum unu jarcento (1880-1980), tiuj miloj da kilometroj da talusoj kovrataj de robinioj, aliaj miloj de papavetoj florantaj (sen herbicido...), tiuj kilometroj da koridoroj, da vagonoj, kie oni povis fumi, mallevigi la fenestron kaj rigardi eksteren, babili, tiuj miloj kaj miloj da kupeoj, tiuj miloj da infanoj, kiuj trakuris de ekstremo al alia en milojn da vagonoj, estis ege pli da libereco dum tiu epoko, ol en nia nuna sufoka, diktatoreca kaj orvela (Orwellian) scio de policistaĉoj entreprenmastraj kaj "politike korekta", tiuj milionoj da horoj pasitaj de virinoj per trikado sur siaj seĝoj, per kartludi, ĉar oni havis frandon pri vivi en tiu epoko, per babili, cxar oni estis senkompare pli sociemaj, tiu mondo vastega da ekipaĵoj, da relkomutil-budoj, da stacidomoj, da klasigad-stacioj, da lokomotiremizoj, k.a. , k.a.k.a. cxiuj tiuj milegoj da fervopjistoj, tiu tuta socio, tiu plena kulturo, kaj la politikaj bataloj, kiujn tion implicas, tiu socia klaso (kaj la unuopuloj, iliaj vivoj personaj, iliaj familioj, iliaj infanoj), la strikoj, la ruĝaj flagoj, la signal faroj, kaj cxiuj la vivmomentoj de ĉiuj tiuj vojaĝantoj.

Dum eble, en la malproksimo, miloj da homoj aŭskultadis dum miloj da horoj, la bruon foran de vagonaro ruliĝanta.

Nur Klub-membroj rajtas traduki artikolojn. Ĉu vi volas scii pli?